Mesazhi i Romano Prodit, parada e Forcave të Armatosura dhe pranimi në NATO

Trazhgim Sokolaj

06/12/2007-Një mënyrë e thjeshtë për të kuptuar rëndësinë e politikanit që po qëndronte gjatë atyre orëve në Tiranë do të ishte edhe vëzhgimi i masave te forta të sigurisë që shoqëruan vizitën e Romano Prodit në kryeqytetin e Shqipërisë pak ditë më parë. Në përmasa disi më të reduktuara masat e sigurisë ngjanin shumë në skemë me ato që u aplikuan më 10 qershor të këtij viti kur Presidenti Amerikan Bush qëndroi për një vizitë disa orëshe në Tiranë. Kreu i Qeverisë italiane, simbol i një partie të majtë vizitoi Tiranën, shtrëngoi duart me Kryeministrin e djathtë të Shqipërisë dhe mbajti një konferencë shtypi e më pas takoi edhe Presidentin e vendit dhe liderin e opozitës. Në atë konferencë shtypi Prodi dha një mesazh të qartë lidhur me çështjen e Kosovës, e cila sipas tij “nuk duhet të marrë vendime të nxituara” për shpalljen e njëanshme të pavarësisë. Nuk është habi të mendohet se në protokollin e Kryeministrit italian, ky ka qenë mesazhi kryesor që ai kishte parashikuar të jepte gjatë vizitës së tij në kryeqytetin e Shqipërisë. Politikani i shquar i cili për shkak të detyrave të tij të mëparshme ka një raport të afërt me strukturat e Bashkimit Europian, i uroi Shqipërisë hyrje sa më të shpejtë në BE dhe në NATO. Ky mesazh u dha nga Romano Prodi, kryeministër i Italisë. Ai artikuloi edhe premtimin se Parlamenti italian së shpejti do të ratifikojë MSA-në Shqipëri-BE. Prodi nuk hyri në hollësira lidhur me kërkesat e NATO-s dhe BE-së, nuk përsëriti frazat e vjetra se “është bërë shumë por duhet ecur përpara me reformat” e të tjera si këto. Ai tha se Italia mbështet integrimin e Shqipërisë në NATO dhe BE dhe si Kryeministër uroi që kjo të ndodhte sa më shpejt. Ishte një urim i cili nuk ka pse të paragjykohet në asnjë mënyrë. Nëse pranohet se ndër mesazhet e parashikuara për tu dhënë prej Prodit, për shkak të situatës në rajon e veçanërisht në Kosovë, theksi ka qenë tek kjo e fundit, urimi i Prodit është më shumë një problem yni, sesa një shkak për paragjykimin e asaj çfarë tha Kryeministri italian. Ai gjithashtu shprehu entuziazmin e tij për ndryshimet që kanë ndodhur në Shqipëri vitet e fundit. Një ditë pas vizitës së Prodit në Tiranë, Bulevardi kryesor i Kryeqytetit të Shqipërisë kishte një gjallëri të mahnitshme. Marshi ushtarak i Forcave të Armatosura bëri kuriozë shumë qytetarë dhe mblodhi në një tribunë liderët e këtij vendi. Ushtarakët tanë demonstruan para publikut ecjen harmonike, uniformën, armët dhe mjetet e zakonshme që kanë në përdorim. Për fat të mirë të paktë kanë qenë ata kureshtarë që janë zhgënjyer nga ajo paradë. Pikësëpari sepse ajo ngjante shumë me paradat ushtarake të viteve të komunizmit dhe së dyti për disa hollësi të neveritshme. Mund të përmendim faktin se një pjesë e mirë e kamionëve dhe automobilave që kaluan në bulevard, mbanin targa italiane të cilat ishin mbuluar derisa bëhej fjalë për paradën e Forcave të Armatosura të Shqipërisë që mbushën atë ditë plot 95 vjet nga krijimi i tyre. Radhës së fakteve të neveritshme i shtohet edhe veshja e ushtarakëve tanë. Përveçse të gjithë ata mbanin Kallashnikovë në duar, kostumet ushtarake dukej qartë se kishin mangësi, pasi disa efektivave u binin të gjata ndërsa të tjerëve u rrinin ngushtë. Disa prej veshjeve ishin marrë borxh tek Garda e Republikës apo institucione të tjera të policisë. Teorikisht duhet pranuar se shfaqja në publik është një shans i mirë për të përfituar vlerësim pozitiv, famë dhe respekt, por nga ana tjetër shfaqja në publik mund të jetë një veprim mirëfilli vetëekzekutues. Presidenti i vendit tha para paradës së FA-të shqiptare tashmë kanë hyrë në NATO. Natyrisht ky është një mesazh inkurajimi për ata efektiva të ushtrisë shqiptare e cila deri më tani vlerësohet pozitivisht në disa drejtime në raport me kërkesat e NATO-s. Politikanët tanë përmendin plotësimin e kërkesave të NATO-s kur ushtarët dalin në paradë me kostume që nuk u bëjnë, kur gjysma e mjeteve që ekspozohen aty janë ose dhurata të partnerëve ushtarakë ose mjete të tyre. Është shumë e thjeshtë kjo. Po flasim për veshjen e ushtarëve dhe për disa pajisje të thjeshta transporti apo këmbësorie. Shfaqja në atë mënyrë në paradë, krijon terren për mendime pesimiste lidhur me atë çfarë ndodh në repartet dhe në përditshmërinë e atyre ushtarakëve. Përsëri nuk po flasim për armë moderne këmbësorie, për avionë sulmues e gjuajtës F-16 apo për raketa satelitore. Po flasim për gjerat elementare të një ushtrie simbolike jo vetëm në numër por edhe në pretendime dhe në strategji. Pavarësisht çfarë deklarohet nga politikanët, ajo paradë por edhe mesazhet që marrim çdo ditë nga zyrtarët europianë dhe përfaqësues të vendeve të BE-së apo të NATO-s, duhet ta pranojmë një herë e mirë, se ushtarakët tanë mund të jenë shumë të përgatitur, të përkushtuar, të aftë, ata mund të komunikojnë shumë mirë anglisht me çdo ushtar të NATO-s, mund të zbatojnë teknikat moderne të luftimit dhe veprimeve operacionale të Aleancës Veriatlantike, por ama kemi mangësi të theksuara në logjistikë dhe në administrimin e logjistikës. E ky nuk është problemi i vetëm që kemi. Kaq e rëndë ngjan situata në këtë drejtim, por duket se jemi akoma pas në drejtime të tjera. Aq sa logjistika e ushtrisë shqiptare nuk përmendet në kritikat e ndërkombëtareve të cilët prej vitesh po bëjnë apel për plotësimin e disa gjërave elementare, si regjistrimi i popullsisë apo dhënia e kartave të identitetit apo për të shkuar më tej, reforma në drejtësi, lufta kundër krimit të organizuar dhe korrupsionit dhe vendosja e shtetit ligjor. Nëse partnerët tanë na tolerojnë në infrastrukturën dhe logjistikën ushtarake, vendet anëtare të NATO-s kur të votojnë për pranimin apo të Shqipërisë, sigurisht nuk mund të tolerojnë fenomene të tilla si korrupsioni galopant, mungesa e informacionit minimal për numrin e popullsisë dhe karakteristikat e saj, informaliteti në ekonomi apo mungesa e një kuadri ligjor demokratik për zgjedhjet dhe deficitet në kulturën demokratike të institucioneve dhe faktorëve politikë. Të gjitha këto janë elementë stainacioni që ndikojnë negativisht në stabilitetin dhe qëndrueshmërinë politikë të një vendi për të cilat duhet pasur frikë se nuk do të ketë tolerancë ndaj nesh në prillin e vitit 2008 në Samitin e Bukureshtit.