TURPI YNE

Trazhgim Sokolaj/Koment
TIRANE – Ndodhi që vetëm pak sekonda pasi kisha parë kronikën televizive që lajmëronte nisjen drejt Afganistanit të 110 forcave Komando të tjera nga Shqipëria, në ekran u shfaq lajmi i radhës. Ishte në fakt konfirmimi i radhës për dështimin e negociatave mes forcave kryesore politikë për zgjedhjen e Presidentit të vendit. Pasi u qartësova se negociatat kishin dështuar dhe se ishte kthyer gjithçka në pikën fillestare (opozita nuk pranonte propozime nga të dhathtët), nuk e ndoqa më tej atë kronikë. Sepse në mëndje më erdhi jo vetëm një, por dhjetëra ndoshta qindra vlerësime shumë pozitive që forcat ushtarake shqiptare në Afganistan, Irak apo në Bosnje kanë marrë vazhdimisht bashkë me apelet se Shqipëria duhet të bëjë më shumë sa i përket integrimit në NATO dhe BE. Nuk ka deklaratë a raport të NATO-s apo të Shteteve të Bashkuara lidhur me Shqipërinë, që nuk vlerëson pjesëmarrjen në Koalicionin Ndërkombëtar Antiterror. Veç faktit se ushtarakët tanë janë aty, bashkë me amerikanët, anglezët, italianët, gjermanët dhe të tjerët, vlerësohet niveli i lartë që kanë demonstruar Komandot shqiptare në realizimin e detyrave që u janë caktuar. Ndërveprimi i tyre me strukturat tjera të këtyre operacioneve ndërkombëtare sërish ka qenë i lavderueshëm. Ka pasur raste që këta ushtarakë shqiptarë kanë rrezikuar jo vetëm duke qëndruar larg familjes, por edhe duke u ndodhur në zona sulmesh dhe luftimesh të vërteta, serioze dhe të rrezikshme. Dhe ia kanë arritur. Prej tyre Shqipëria citohet pozitivisht, është një drejtim në të cilin vlerësohemi dhe me të cilin mund të mburremi. Është edhe një nga parakushtet për anëtarësim në NATO. Por çfarë na pengon. Do të thosha na pengon politika, por derisa politikën e bëjnë politikanët, kam dëshirë të them se na pengojnë këta të fundit. Po po, këta. Aq më tepër kur në Shqipëri edhe sot në 2007, kulti i individit brenda Partive Politike dhe Brenda Institucioneve është shumë ndikues dhe përcaktues. Po përse po i fajësoj këta njerëz? Muaj të shkuar një zyrtar italian, i organizmave euroatlantike ku në shpresojmë të integrohemi, kur po më fliste për krizën politike në Tiranë, para zgjedhjeve lokale, e cilësoi këtë një gjë jo normale. “Nuk mundet që një vend të bllokohet për 6 muaj, për një temë debati si zgjedhjet lokale, ato nuk janë më e rëndësishmja që ndodh në vendin tuaj”. Kështu pra më tha ai njeri me shumë seriozitet dhe unë i dhashë të drejtë. Këtu nuk është se në po vazhdojmë traditën të themi “ok” për gjithçka thonë ndërkombëtarët. Jo,jo. Ne vërtet kemi probleme. Presidenti në këtë vend ka kompetenca gati honorifike, por edhe në këtë rast, si në rastin e zgjedhjeve lokale, u bë kohë që klasa politike nuk po merret vesh. Dhe veç kësaj, askush nuk ka guximin të dorëhiqet, në mënyrë që të testojë vlerësimin e publikut për aksionet e tij politike dhe si rrjedhim të marrë një mandat jo vetëm për zgjedhjen e Presidentit, por edhe për vazhdimin e qeverisjes. Duket se do të shkojmë në zgjedhje, dhe kjo do të jetë një tjetër notë negative për ne, veç notës ngelëse që kemi marrë lidhur me stabilitetin politik. Nuk besoj se kontributi i madh i atyre ushtarakëve shkon dëm, por që sakrificat e tyre sublime e madhore të shkelmohen nga kapriçot e radhës së klasës politike shqiptare, kjo është TURP dhe e turpshme.