Anëtarësimi i Shqipërisë në NATO, çfarë do të ndodhë në Bukuresht 2008?!

Trazhgim Sokolaj/ TIRANE

Kryeministri Sali Berisha në mënyrë të përsëritur dhe figurative është shprehur kohët e fundit se Shqipëria ndodhet në kilometrin e fundit të rrugës së anëtarësimit në Organizatën e Atlantikut Verior, NATO. Kreu i Qeverisë shqiptare thotë më tej se hyrja në NATO është prioritet dhe qëllim kryesor i ekzekutivit shqiptar teksa i referohet Samitit të pritshëm të Bukureshtit, ku vendet anëtare të NATO-s pritet të marrin një vendim rreth anëtarësimit jo vetëm për Shqipërinë, por edhe për Kroacinë dhe Maqedoninë, si vende anëtare të kartës “Adriatik 3”.

Presidenti i vendit Bamir Topi i cili pak ditë më parë zhvilloi takime në Shtabin e Përgjithshëm të NATO-s në Bruksel si dhe me vetë Sekretarin e Përgjithshëm të Aleancës, Jap de Hoop Schefer, e cilësoi si shumë të rëndësishëm procesin e anëtarësimit të Shqipërisë në NATO. Nga ana tjetër, Ministri i Mbrojtjes Fatmir Mediu duket se është aktiv në këtë drejtim. Gjithçka lidhet me anëtarësimin e vendit në NATO por edhe me marëdhëniet me vendet e “A3” duket se është në vëmendjen e Ministrit shqiptar të Mbrojtjes, i cili tashmë i ka sqaruar për të gjithë të mirat që i sjell vendit anëtarësimi në Organizatën e Atlantikut të Veriut.

Por çfarë do të ndodhë? Çfarë ka bërë dhe nuk ka bërë Shqipëria për të merituar ose për të mos merituan ftesën në Bukuresht në prillin e vitit 2008?

Nëse i referohemi deklaratës së Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s, pas takimit që ai zhvilloi me Presidentin Topi, është e qartë se mendimi i tanishëm i krijuar rreth Shqipërisë nuk parashikon përgatitjen e ndonjë ftese apo siç u cilësua “bilete” për në NATO. Dhe kjo deklaratë në fakt nuk duhet të kuptohet keq, pasi në të vërtetë filozofia e anëtarësimit në NATO, parashikon që vendet aspirante të monitorohen me kujdes deri në momentin e fundit.

Sekretari i Përgjithshëm Schefer tha se anëtarësimi i Shqipërisë varet shumë nga dy elementë, stabiliteti politik dhe reforma në drejtësi. Pikërisht këtij momenti mendoj se duhet ti kushtohet rëndësi referuar asaj që po ndodh në Tiranë. Politika shqiptare në fakt, duket se i ka kthyer në prioritet dhe tema të ditës dy argumentet e përmendura nga Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s. Çështja është si po punohet në këto dy drejtime. Maxhoranca duket e interesuar deri në fund për reformë në drejtësi, ndërsa opozita kërkon që reforma të mos lidhet me emrin e Kryeprokurorit Sollaku, i cili po hyn në vitin e dytë të konfliktit të hapur me Qeverinë dhe anëtarët e ekzekutivit. Të djathtët e argumentojnë këtë qëndrim të opozitës me faktin se ish-qeveritarët që kanë kryer abuzime kanë një garanci tek Sollaku. Nga ana tjetër të majtët, konsiderojnë se tentativat dhe sulmet për largimin e Sollakut jo vetëm që janë pa argumente por edhe nuk kanë të bëjnë shumë me vetë Kryeprokurorin sesa me përpjekjen e Qeverisë për të futur nën ndikimin e saj organin e akuzës. Stabiliteti politik në Shqipëri duket lehtësisht i ndikueshëm nga humori i liderëve apo politikanëve të ndryshëm. Në fakt këtë vit përplasjet në Parlament kanë munguar. Edhe komunikimi dhe dialogu politik duket se është maturuar. Por çfarë do të ndodhë? Askush nuk e di! Është e qartë se vendimi për Shqipërinë do të merret nga vendet anëtare të NATO-s në momentin fundit. Deri atëherë do të ketë kohë të mjaftueshme për të parë ecurinë dhe legjitimitetin e reformës në drejtësi por edhe garancitë dhe qëndrueshmërinë e stabilitetit politik.